حله سن اوتايا ياددا دئييرسن،
دانيشاندادا اؤز ديليلن اگيرسن.
هئچ ياديمدان چيخماز، اؤيگۆيله[1] دئدين:
« بيزه ديل نه لازم، ايتيلن گئدين!
تۆركۆنۆن كه هئچ بير ضابطهسي يوخ،
فارسينين حرمتي اؤلكهميزده چوخ!»
دئديم: « قارداش ديل كه وحدت ياراتماز،
انسان اولان كيمسه اؤز ديلين آتماز.
تۆركۆ- فارسي نهدن گۆلشديريرسن،
اگري اۆگري بير يول توتوب گئديرسن؟
بولانديرما آخان دورو بولاغين،
آلما اليندن سن ائلين داياغين.
هر ديل اؤز خلقينه شيريندير اونون،
دانيشديغين سؤزۆن دۆشۆن بير سونون.»
دئدين: « قارشيليريق سني، سئويريك،
بيزيم عالِميميز سنه دئييريك.
لاكين قورخوروق كه يادلار آپارا،
نقشهلر چكيرلر گؤر هاردان هارا؟»
سؤزۆن حُرمتيني ساخلامادين سن،
دئدين مني هئچ واخت چاغيرماز وطن!
ياددا آدلانديردين جان بير قارداشي،
اوغلوم! اولماز ائلين اوباش بوباشي،
عشقي عقيدهده اينامدا آختار.
ايمانلي انسان اؤز شرفين تاپار،
قلبيم سوت تك دورو، آي تك آريدير،
جسميمي آغاردان نور و ناريدر...
ساوالان سويونو ايچيبدير آنام،
من دورو ذروهيم، آييق وجدانام.
عباسقليخانـين نوهسييم من،
پيرهدمليكليلر نفسييم من.
هر يئرده اؤندهيم، هر ايشده باشام،
چكين او گۆندن كي قالخيب ساواشام!
اردبيل- 1349